Majstori baroka

U Rimu, krajem 17. i početkom 18. veka, aristokrate i kardinali organizovali su akademije i okupljanja koji su privlačili tadašnje vodeće pisce i kompozitore. U njima su tako učestvovali Arkanđelo Koreli, Alesandaro Skarlati i mladi Georg Fridrih Hendl. Đovani Lorenco Lulijer, violončelista i kompozitor takođe je participirao u ovim intenzivnim i veoma popularnim kulturnim aktivnostima. Rođen oko 1660. godine, Lulijer je započeo karijeru kao muzičar angažovan u različitim rimskim kapelama. Godine 1679. postavljen je na mesto kompozitora Muzičke kongregacije Svete Čečilije. Krajem devete decenije 17. veka radio je u službi kardinala Benedeta Pamfilija, a istovremeno je postao član Korelijevog orkestra. Nakon što je stupio u službu kardinala Pjetra Otobonija, 1690. godine, Lulijer je već iza sebe imao deceniju kompozitorskog iskustva u žanrovima oratorijuma, opere i prvenstveno kamerne kantate, koje je pisao na poetske tekstove članova Arkadijske akademije, čiji je jedan od osnivača bio kardinal Otoboni. Lulijer je ostao u njegovoj službi sve do smrti, 1700. godine, te se pretposavlja da su kantate koje ćemo predstaviti u večerašnjoj emisiji nastale u poslednjoj deceniji kompozitorovog života.

Budući da su ove dela bila napisana za čuvene izvođače tog vremena, karakterišu ih kompleksne i virtuozne vokalne deonice. Klasični formalni i stilski elementi, kao što su arija u strofičnoj formi ili arioza, koezgistiraju sa inovativnim i individualnim stilom Lulijera. Jedna od najvažnijih novina ovog rimskog majstora je upotreba violončela ne samo kao dela kontinua već kao koncertantnog i solističkog instrumenta.

Autorka Jelena Damjanović