Leopold Mocart i žanr simfonije

U hronologiji simfonijskog opusa Leopolda Mocarta možemo pratiti glavne linije razvoja ovog žanra u nemačkim zemljama. Većina njegovih dela pisanih sredinom XVIII veka reflektuje žanrovske i stilističke ambigvitete koji su odlikovali ovaj žanr, te neretko stoje na razmeđu orkestarske i kamerne muzike. Zrela simfonijska ostvarenja Leopolda Mocarta, iz sedme i početka osme decenije XVIII veka, mogu se porediti sa ostvarenjima mlađih kompozitora bečke simfonijske škole i odlikuje ih primena razvijene sonatne forme, jasne perodične strukture, profilisanje tema tipičnih kontrasnih karaktera, te nedvosmislen otklon od sfere kamerne muzike.

Simfonija u Ce-duru, E. D 1, jedna je od ranih simfonija ovog autora koja stoji na razmeđu orkestarske i kamerne muzike. Simfonija-partita u Ce-duru, svedene instrumentacije, takođe potiče iz pedesetih godina XVIII veka, a zabeleženo je da na prelazu iz XVIII u XIX vek izvođena kao kamerno delo, odnosno kao gudački kvintet. Simfonija u Ce-duru, E. C 1, sa menuetom na mestu drugog stava, potiče iz perioda pre 1760. i koristi neveliki gudački orkestar sa dodatkom para horni.

Sažeta trostavačna Simfonija u De-duru, E. D 17, jedna je od pregršt dela koje je Leopold Mocart objavio kod prestižnog lajpciškog izdavača Brajtkopfa, i to 1761. godine. Trostavačna Simfonija u Ge-duru, E. G 14, po prvi put je zabeležena 1767. godine i odlikuje je moderni stilistički izraz. Simfonija u De-duru, E. D 25, datirana je 1771. godinom, što je čini jednom od poslednjih simfonija Leopolda Mocarta. Naime, tokom sedamdesetih godina XVIII veka Leopold Mocart je najveći deo svog vremena posvećivao obrazovanju i karijeri svog sina, Volfganga Amadeusa, zapostavljajući svoje aktivnosti kao kompozitora.

Autor Srđan Atanasovski
Urednica Sanja Kunjadić