Antologija srpske muzike – Obeležavanje 95 godina Radio Beograda

Stvaralaštvo i rad Mihaila Vukdragovića vezani su za kulturni život Beograda u periodu pre i posle Drugog svetskog rata. Od 1937. do 1940, kao i od 1945. do 1948. godine, Vukdragović je bio šef muzičkog programa Radio Beograda i simfonijskog orkestra, koji je osnovao 1937. godine. Sa našim orkestrom izvodio je, pored ostalog, i dela svetske literature, malo poznata beogradskoj publici, a istovremeno je pratio važne umetnike kao što su bili violončelista Enriko Majnardi, pijanista Nikolaj Orlov i violinista David Ojstrah. Kako ukazuje Stanojlo Rajičić, glavna zasluga Mihaila Vukdragovića bila je da je u ime Radio Beograda poručivao mladim kompozitorima simfonijska dela koja je potom i izvodio.

Mihailo Vukdragović je rođen 1900. godine u Okučanima u Slavoniji. U periodu od 1921. do 1925. godine studirao kompoziciju na Državnom konzervatorijumu u Pragu u klasi Karela Boleslava Jiraka, a dirigovanje kod Vaclava Taliha. Studirajući na praškom Konzervatorijumu, Vukdragović je imao prilike da se upozna sa tada modernim tendencijama u evropskoj muzici. To su bile godine kada je Šenberg izgrađivao svoj sistem dodekafonske tehnike, kada je Stravinski već zaključivao svoj „ruski period" i postavljao temelje neoklasičnoj orijentaciji, i kada je Haba na ovom Konzervatorijumu otvorio klasu za četvrtostepenu kompoziciju. Međutim, za razliku od svojih nešto mlađih kolega - niza srpskih kompozitora koji će krajem dvadesetih i tokom tridesetih godina prošlog veka takođe steći obrazovanje na studijama u Pragu, i pri tom prihvatiti nova izražajna sredstva i nove kompozicione tehnike - Vukdragović je tekovinama moderne prišao sa uzdržanošću koju su mu nalagali njegov stvaralački temperament, naklonjen pre svega lirskoj, poetičnoj meditativnosti, i njegovo duboko osećanje povezanosti sa muzičkim nasleđem domaćeg tla. Na taj način, kako ističe Vlastimir Peričić, stilski profil Vukdragovićevih dela u osnovi počiva na osavremenjenim dostignućima neoromantizma i slovenskih nacionalnih škola, neretko je oplemenjen stilizovanim elementima muzičkog folklora, a mestimično osvežen rafiniranim bojama impresionističkog porekla, prihvaćenim preko češke varijante impresionističkog stila.

Kada se iz Praga vratio u Beograd 1927. godine, Vukdragović je radio kao profesor u muzičkoj školi „Stanković", ali i kao dirigent hora i orkestra koji nosi ime ovog kompozitora. Interesantno je istaći da je sa horom „Stanković", između ostalih ostvarenja, 1937. godine prvi put u Beogradu izveo Betovenovu Misu solemnis.

Godine 1945. postao je redovni profesor dirigovanja na Muzičkoj akademiji u Beogradu, a potom je obavljao dužnost rektora Umetničke akademije, današnjeg Univerziteta umetnosti. Za redovnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 1961. godine.

Iz kompozitorove bogate biografije izdvajamo i da je dobitnik brojnih priznanja, među kojima posebno mesto zauzimaju nagrade za Drugi gudački kvartet iz 1945. i kantatu Vezilja slobode iz 1948. godine, nagrada koja mu je dodeljena 1956. godine za kantatu Svetli grobovi, kao i Vukova nagrada iz 1956. godine za rad na unapređenju muzičkog amaterizma.

Emisiju uređuje Irina Maksimović Šašić