Antologija srpske muzike

Rođen 8. septembra 1900. godine u Okučanima u Slavoniji, Mihajlo Vukdragović je u periodu od 1921. do 1925. studirao kompoziciju na Državnom konzervatorijumu u Pragu u klasi Karela Boleslava Jiraka, a dirigovanje kod Vaclava Taliha. Studirajući na praškom Konzervatorijumu, Vukdragović je imao prilike da se upozna sa tada modernim tendencijama u evropskoj muzici. To su bile godine kada je Šenberg izgrađivao svoj sistem dodekafonske tehnike, kada je Stravinski već zaključivao svoj „ruski period" i postavljao temelje neoklasičnoj orijentaciji, i kada je Haba na ovom Konzervatorijumu otvorio klasu za četvrtostepenu kompoziciju. Međutim, za razliku od svojih nešto mlađih kolega - niza srpskih kompozitora koji će krajem dvadesetih i tokom tridesetih godina prošlog veka takođe steći obrazovanje na studijama u Pragu, i pri tom prihvatiti nova izražajna sredstva i nove kompozicione tehnike - Vukdragović je tekovinama moderne prišao sa uzdržanošću koju su mu nalagali njegov stvaralački temperament, naklonjen pre svega lirskoj, poetičnoj meditativnosti, i njegovo duboko osećanje povezanosti sa muzičkim nasleđem domaćeg tla. Na taj način, kako ističe Vlastimir Peričić, stilski profil Vukdragovićevih dela u osnovi počiva na osavremenjenim dostignućima neoromantizma i slovenskih nacionalnih škola, neretko je oplemenjen stilizovanim elementima muzičkog folklora, a mestimično osvežen rafiniranim bojama impresionističkog porekla, prihvaćenim preko češke varijante impresionističkog stila.

Kada se sa studija u Pragu Vukdragović vratio u Beograd 1927. godine, radio je kao profesor u muzičkoj školi „Stanković", ali i kao dirigent hora i orkestra koji nosi ime ovog srpskog kompozitora. Interesantno je istaći da je sa horom „Stanković", između ostalih ostvarenja, Vukdragović 1937. godine prvi put u Beogradu izveo Betovenovu Misu solemnis.

U periodu od 1937. do 1940, kao i od 1945. do 1948. godine, bio je šef muzičkog programa Radio Beograda i simfonijskog orkestra, koji je osnovao 1937. Sa ovim orkestrom izvodio je, pored ostalog, i dela svetske literature, malo poznatih beogradskoj publici, a istovremeno je pratio poznate umetnike kao što su bili violončelista Enriko Majnardi, pijanista Nikolaj Orlov i violinista David Ojstrah. Kako ukazuje Stanojlo Rajčić, glavna zasluga Mihajla Vukdragovića bila je da je u ime Radio Beograda poručivao mladim kompozitorima simfonijska dela koja je potom i izvodio.

Godine 1945. postao je redovni profesor dirigovanja na Muzičkoj akademiji u Beogradu, a potom je obavljao dužnost rektora Umetničke akademije, današnjeg Univerziteta umetnosti. Za redovnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 1961. godine.

Vukdragović se bavio i muzičkom publicistikom i kritikom. Radio je kao kritičar Borbe, Politike ekspres i Zvuka, a svojim stručnim tekstovima, pisanim jezikom pristupačnom svakom čitaocu, odigrao je veliku ulogu u našem muzičkom životu.

Zahvaljujući Vukdragovićevom zalaganju, u periodu od 1953. do 1962. godine kada je radio kao generalni sekretar, Savez kompozitora Jugoslavije dobio je svoj dom, a neosporno je njegova zasluga da danas u Srbiji postoje dva ugledna muzička festivala: „Mokranjčevi dani" u Negotinu i „Horske svečanosti" u Nišu.

Iz Vukdragovićeve bogate biografije izdvajamo i da je dobitnih brojnih priznanja, među kojima posebno mesto zauzimaju nagrade za Drugi gudački kvartet iz 1945. i kantatu Vezilja slobode iz 1948. godine, nagrada koja mu je dodeljena 1956. godine za kantatu Svetli grobovi, kao Vukova nagrada iz 1956. godine za rad na unapređenju muzičkog amaterizma.

Emisiju uređuje Irina Maksimović Šašić