Fogl je reputaciju stekao pre svega kao operski pevač, nastupajući kako u produkcijama prolsavljenih opera Gluka, Mocarta, Kerubinija, na italijanskom i na nemačkom jeziku, tako i u premijernim operama bečkih kompozitora. Među potonjim, posebno se izdvaja opera Fidelio Ludviga van Betovena, u kojoj je Fogl kreirao rolu Don Pizara, surovog upravnika zatvora u kome je utamničen Florestan, a koga pokušava da oslobodi njegova požrtvovana supružnica, Leonora, prerušena u muškarca - Fidelija. Fogl je uzeo učešće tek u premijeri konačne verzije Betovenove opere, u maju 1814. godine, koja je bila odlično prihvaćena, za razliku od prve dve verzije, premijerno izvedene 1805. i 1806. godine, pod naslovom Leonora. Betovenova opera je u konačnoj verziji pretrpela niz izmena, od kojih su najočiglednije bile nova komprimovana uvertira, te temeljno prerađena ili nanovo komponovana finala dvaju činova, koja su u prvi plan stavila učešće hora kao „glasa naroda". Kako je premijera Fidelija upriličena nakon konačnog poraza Napoleona, i to u toku trajanja samog Bečkog kongresa na kome je krojena nova karta starog monarhističkog evropskog poretka, narativi slobode i izbavljenja tumačeni su u skladu sa političkim porukama pobedničke koalicije.

Iako ga danas retko povezujemo sa svetom opere, Franc Šubert je aktivno radio na izgradnji karijere operskog kompozitora. Poznanstvo sa baritonom Johanom Mihaelom Foglom, koji je bio cenjen i uticajan u bečkim pozorištima, otvorilo mu je mnoga vrata. Šubert je u svojim poznim scenskim delima, operama Alfonso i Estrela i Fjerabras, pokušao da prevaziđe okvire zingšpila i ponudi sopstveno viđenje romantičarske opere na nemačkom jeziku. Ipak, usled materijalnih ograničenja i nesuglasica sa pozorišnim upravama u Beču, ove dve opere nisu premijerno izvedene za Šubertova života. Dočekao je jedino premijeru opere Blizanci, pisanu u okvirima već postojeće mocartovske tradicije zingšpila. U premijernoj produkciji ovog jednočinog zingšpila Johan Mihael Folg imao je zahtevnu ulogu tumača rola oba blizanca, Franca i Fridriha, na čijim sukobljenim karakternim osobinama su se zasnivali mnogi komični efekti. U raspletu opere, i Franc i Fridrih odriču se prava na ruku Lišen, mlade heroine opere, koja im je bila obećana pre njihovog odlaska u rat, što čini srećan brak Lišen i Antoana mogućim.

Autor Srđan Atanasovski
Urednica Sanja Kunjadić