Stvaralaštvo Bernharda Romberga

U periodu između 1797. i 1799. godine Bernhard Romberg je, napustivši Hamburg, putovao Evropom i nastupao kao virtuoz na violončelu. Jedan od gradova koje je posetio na putovanju Iberijskim poluostrvom bio je Madrid, u kome se upoznao sa Luiđijem Bokerinijem. Romberg je izuzetno cenio dvadeset i četiri godine starijeg Bokerinija, držeći ga za jednog od najvećih violončelista svog doba. Nakon što je šezdesetih godina 18. veka nastupao u Londonu, Parizu, Beču i širom Italije, Bokerini je od 1768. godine živeo i stvarao u Španiji, gde je bio pod zaštitom kraljevske porodice. Ipak, održavao je kontakte i sa pruskim kraljem Fridrihom Vilhelmom II, te sa bečkim izdavačkim kućama, trudeći se da ostane prisutan na evropskoj muzičkoj mapi. Bokerinijeve kompozicije za violončelo, kako u koncertantnim, tako i u kamernim žanrovima, pokazuju visoke tehničke zahteve koje je sam kao izvođač sa lakoćom ispunjavao.

Počeci karijere Bernharda Romberga neraskidivo su vezani za stvaralački put njegovog rođaka, kompozitora i violiniste Andreasa Romberga, sa kojim je u svojim dvadesetim godinama delio sudbinu putujućeg virtuoza, oblilazeći muzičke centre u Holandiji i Nemačkoj, nastupajući u Beču i na pariskim Duhovnim koncertima, te radeći u pozorištu u Hamburgu. Iako ne čudi da je najveći deo koncertantne muzike iz pera Bernharda Romberga namenjen njegovom instrumentu - violončelu - važno mesto u njegovom opusu zauzima virtuozno ambiciozan i bogato orkestriran Koncert za flautu u ha-molu, opus 17.

Žan-Luj Dipor rođen je 1749. godine u Parizu u muzičkoj porodici. Za vreme revolucije pao je u nemilost, te je napustio Francusku i službu pronašao u Berlinu, gde je radio sa Bernhardom Rombergom u operskom orkestru. Dipor je bio aktivan i kao pedagog, najpre kao profesor pariskog Konzervatorijuma, a kasnije i kao autor traktata o prstoredu i načinima upotrebe gudala na violončelu, koji je objavio 1806. godine u Berlinu.

Autor Srđan Atanasovski
Urednica Ksenija Stevanović