Šumadijska nošnja ponovo na simbolu Brisela

Tradicionalno, na nacionalni dan Srbije u centru Belgije i sedištu EU delili su se pogača, gibanica, so i rakija.

Osmu godinu zaredom na Dan državnosti Srbije najprepoznatljivije obeležje glavnog grada Belgije i sedišta EU, statua dečaka koji piški, obučena je u šumadijsku nošnju.

Ambasada Srbije u Belgiji u saradnji sa vlastima grada Brisela i belgijskim udruženjem „Prijatelji Maneken pisa“ od 2011. godine, tradicionalno svakog 15. februara organizuje obeležavanje Dana državnosti Srbije, spajajući simbol Brisela sa prepoznatljivim elementima srpskog folkolora.

„Već osmi put oblačimo Maneken pisa u narodnu nošnju – šajkaču, jelek i opanke i okupljamo se ovde sa predstavnicima diplomatskog osoblja ambasada i misija u Briselu, pri EU i NATO, kao i sa predstavnicima 'Prijatelja Maneken pisa' i mnogobrojnim turistima. Ovog dana pokušali smo da objasnimo našim gostima značenje Sretenjskog ustava i ovog dođađaja. Poslužili smo sve prisutne tradicionalnim simbolima srpskog gostoprimstva: pogačom, pitom gibanicom i rakijom“”, izjavila je za Tanjug zamenica ambasadorke Srbije u Kraljevini Belgiji Irena Banovčanin.

Na skupu ispred jedne od najvećih turističkih atrakcija Brisela danas je bilo govora i o Prvom srpskom ustanku povodom kojeg se i organizuje proslava Dana državnosti, ali i o Sretenjskom ustavu iz 1835. godine koji ocenjen kao jedna od najmodernijih i najdemokratskojih ustava u svojoj epohi i ”najistočniji odjek” Francuske revolucije.

Bronzana statua dečaka koji piški, visine svega 61 centimetar, napravljena je u 17. veku kao sećanje na legendu o dečaku koji je urinom ugasio fitilj eksploziva i time sprečio osvajače da dignu u vazuduh zidine Brisela.

Trenutno izložena statua ”dečkića koji piški”, što je prevod imena Maneken pis sa flamanskog jezika, napravljena je 1965. godine, dok se original čuva u Muzeju grada Brisela.

Šumadijska narodna nošnja koju Maneken pis oblači svakog 15. februara jedan je od 965 kostima koje statua ima u svom muzeju i menja ih, shodno prilici, oko 130 puta godišnje.