Tandem Cijukova‒Savić

Sultana je rođena 8. januara 1871. u Vršcu. Posle pevačkih studija na Bečkom konzervatorijumu angažovala ju je opera u Hamburgu (1896) i Majncu (1897), a gostovala je na operskim scenama u Londonu, Berlinu, Petrogradu, Pragu i Gracu, a povremeno je koncertirala u Beogradu i Novom Sadu.

Prvi od tih nastupa je bio 1893, na svečanom koncertu Beogradskog pevačkog društva, povodom godišnjice preuzimanja kraljevske vlasti od strane „visokog zaštitnika Društva", kojom prilikom je premijerno izvedena Peta rukovet njihovog dirigenta Stevana Mokranjca.

Za gđicu Cijukovu su „Večernje novostiˮ primetile da je „jedna od najodličnijih pevačica sa Bečkog konzervatorijuma", uz to „vrla Srpkinja", te zaključuju: „Mi od sveg srca čestitamo gospođici i molimo da se ovom hvalom obodri, ali ne i pogordi."

Žarko Savić će otada često gostovati u Beogradu, baš kao i Sultana, ponekad čak i u isto vreme, pa se može pretpostaviti da su se na tim gostovanjima zbližili i pripremili teren za buduću bračnu vezu, iako će se ona realizovati tek posle prvog njenog braka.

U međuvremenu, dolazeći sa raznih evropskih operskih scena, u srpskoj prestonici se par susretao više puta, i to profesionalno. Tako, uoči Vidovdana 1896, na jednoj od mnogih svečanosti priređenih u čast posete crnogorskog kneza Nikole, na koncertu u dvoru, osim Sultane i Žarka, nastupili su i Beogradsko pevačko i Akademsko muzičko društvo, sa svojim dirigentima, Mokranjcem i Svobodom. Žarko je izveo Moranjčevog „Lem Edima" i Napitnicu iz „Veselih žena Vindzorskih", dok je Cijukova, potpuno iznenađujuće, nastupila sa dvema arijama iz meco faha, Sen Sansove Dalile i Santuce iz „Kavalerije Rustikane", i time se obeležila kao prvi njihov izvođač u Beogradu.

Serija zajedničkih nastupa 

Godine 1898. Cijukova izgleda nije ni pohodila Beograd, ali se zato u „Novom vremenu" pojavila vest da se udaje za „izvrsnog tenora, g. Franju Kostu", i da se predstavom „Zigfrida", kao Zilinda, oprašta od scene. Venčanje je obavljeno u Berlinu, 15. aprila.

S druge strane, budući joj muž uspešno niže uspehe po evropskim i srpskim pozornicama (što se može ispratiti iz tadašnje periodike) i strpljivo čeka 4. maj 1904, kada je u članku pod naslovom „Sultana Cijuk, jedna od prvih naših pevačica sa visokom muzičkom spremom" u „Zborniku Matice srpske za društvene nauke" objavljeno da se „ona po drugi put venčala, i to sa operskim pevačem Ž. Savićem, u Zagrebu".

Četiri meseca kasnije otpočeli su seriju zajedničkih nastupa dvostrukim gostovanjem u Biničkovoj operi „Na uranku", a repertoar je dopunjen sledećim numerama: „Hajde draga da ašikujemo", dvopev za sopran i bas od I. Bajića, „Mladoženja i mlada" od Prohaske, „Srpski zvuci" od Bajića (peva gđa Sultana), „Oda čuturi" od Bajića (peva g. Žarko), Dvopev iz opere „Hugenoti" od Majerbera, pevaju g. i gđa Savić.

Sve tačke prati na klaviru mladi kompozitor iz Novog Sada, g. Isidor Bajić. Njihova privatno-poslovna saradnja uspešno se odvijala do kulminacije, i to u svojoj operskoj kući u beogradskom hotelu „Bulevar". Nešto kao pandan tandemu Janković‒Cepter, samo iz struke.