Aladin kao kineski književni junak

„Aladin i čarobna lampa" jedna je od priča koju pripoveda Šeherezada u „Hiljadu i jednoj noći". Kao sultanova konkubina, Šeherezada pribegava lukavstvu ne bi li se spasila od sultana koji svoje ljubavnice narednog dana lišava života: ona započinje niz priča prekidajući ih na određenom mestu kako bi ih nastavila narednu noć, i time produžila sebi život.

Priča o Aladinu je najpoznatija i najpopularnija, jer ima sve elemente za to: egzotično okruženje, junaka koji sazreva kroz razne događaje, magiju, prelepu princezu, zlog protivnika (ili dvojicu, u zavisnosti od verzije priče).

Međutim, ona prvobitno nije bila sastavni deo „Hiljadu i jedne noći", već ju je početkom 18. veka pridodao  francuski prevodilac Antoan Galan.

On je priču čuo od sirijskog pripovedača iz Alepa, a radnja je smeštena u Kinu, nema nikakvih sličnosti sa pričama iz „Hiljadu i jedne noći" i ne pojavljuje se ni u jednom rukopisu.

Jasmin i Badrulbadur

Pošto je Galan dodao ovu storiju zbirci, ona postaje najpoznatija priča „Hiljadu i jedne noći".
Razlog zbog koga publika uglavnom misli da je priča o Aladinu arapskog porekla leži u tome što mnogi likovi jesu muslimani, sa arapskim imenima.

U Diznijevoj verziji, junakova ljubav zove se Jasmin, a u originalnoj priči njeno ime je Badrulbadur, što na arapskom znači „pun mesec svih punih meseca".

Pored storije o Aladinu, među najpoznatije Šeherezadine priče ubrajaju se i „Ali-baba i četrdeset razbojnika" i sedam priča o putovanjima Sinbada Morepolovca.

Zanimljivo je da one takođe nisu prvobitno pripadale „Hiljadu i jednoj noći", već ih je Galan dodao čuvenom delu.

Priredila: Tatjana Cvejić