Rana matematika

Najstariji matematički tekstovi potiču iz drevne Indije („Rigveda-Sulba Sutras", oko 1500. godina pre nove ere), starog Egipta (1300-1200. pre n. e.) i Mesopotamije („Plimpton", 1800. god. pre n. e.). Svi ovi radovi bavili su se Pitagorinom teoremom, koja se smatra najstarijim matematičkim događajem posle osnovne aritmetike i geometrije. Značajan doprinos dala je kineska dinastija Han („Devet poglavlja o matematici").

Stara Grčka i helenistička kultura Egipta, Mesopotamije i grada Sirakuze unapredile su matematičko znanje. Hindu matematičari i islamski matematičari kasnije takođe doprinose razvoju ove nauke. Često su se smenjivala razdoblja napretka i stagnacije. Početkom renesanse u Italiji (16. vek) nova matematička otkrića bila su udružena sa naučnim dostignućima i ubrzano su se razvijala do današnjih dana.

Mnogo pre prvih pisanih izvora postojali su crteži koji su prikazivali određeno matematičko znanje i merenje vremena bazirano na posmatranju zvezda. Tako su paleontolozi otkrili stene u Južnoj Africi sa geometrijskim figurama, koje datiraju 70.000 godina pre nove ere. Značajni spomenici iz petog milenijuma pre nove ere (područja Egipta, Škotske i Engleske) prikazivali su geometrijske oblike krugova, elipsi i dr. Godine 3100. pre n. e. Egipćani su uveli decimalni sistem. Stara indijska civilizacija (Harapa civilizacija), razvila je sistem jedinstvenih mernih jedinica koje su koristile decimalni sistem. Imali su tačan decimalni lenjir sa malim i preciznim podelama, zatim instrument od školjki koji je služio kao kompas za merenje uglova, instrument za merenje pozicije zvezda za potrebe moreplovstva, kao i naprednu tehniku građenja ulica koje su bile pod pravim uglom.

Indijski spisi nisu u potpunosti dešifrovani tako da ima malo pisanih podataka o Harapa matematici. Arheolozi smatraju da su pripadnici ove civilizacije posedovali znanje o dužini obima kruga prema njegovom prečniku, tj. o vrednosti broja π -„pi". Od helenističkog perioda grčki jezik zamenio je pisane dokumente egipatskih naučnika i od tada egipatski, grčki i vavilonski matematičari doprinose razvoju helenističke matematike. Matematički razvoj u Egiptu nastavlja se kalifatom kao delom islamske matematike, pa arapski jezik postaje pisani jezik kojim su se koristili egipatski naučnici.

Vavilonska matematika odnosi se na matematiku naroda Mesopotamije (današnji Irak), od ranih Sumera do početka helenističkog perioda. Vavilonska matematika spaja se kasnije sa grčkom i egipatskom matematikom. Za razliku od egipatske, za koju ima malo pisanih tragova, naša saznanja o vavilonskoj matematici mnogo su bogatija. Nađeno je više od četiristo glinenih tablica (većina potiče 1800-1600. pre n. e.), koje pokrivaju oblasti deljenja, aritmetike, kvadratnih i kubnih jednačina i izračunavanje Pitagorine trostruke veze. Sadržale su tablice množenja, trigonometriju i metode rešavanja linearnih i kvadratnih jednačina.
Vavilonska matematika koristila je heksagezimalni numerički sistem - odatle potiče današnje korišćenje šezdeset sekundi u minuti, šezdeset minuta u satu i trista šezdeset (šezdeset puta šezdeset) stepeni u krugu.